Okumak üzere olduğunuz makale ilk olarak The Abolitionist dergisinin Mayıs 1971 sayısında R.A. Childs, Jr. tarafından kaleme alınmıştır. 20 Mart 2013 tarihinde C4SS’de yayınlanmış.
“Solcu liberteryenleri” “sağcı liberteryenlerden” ayıran pek çok sorudan biri de ABD Hükümetinin ne kadar kötü olduğudur. Hata kısmen her iki tarafta da yatmaktadır. Sol-özgürlükçüler arasında neredeyse hiç kimse tam olarak ne demek istediklerini, neden bahsettiklerini ve bunun için hangi kanıtlara sahip olduklarını detaylandırmak için zaman ayırmamıştır. Sağ-liberteryenler arasında ise neredeyse hiç kimse Ekonomik Eğitim Vakfı, YAF, John Birch Topluluğu ve benzerleri tarafından tavsiye edilen birkaç kitabın ötesinde tarih bilmiyor. Ve hiçbir sol-liberteryen de davasını detaylandırmak için zaman ayırmamıştır.
Kısa bir makalede, tartışmayı çözmek için yapılması gereken tüm detaylandırma ve tartışmaları yapmak imkansızdır. Ancak burada yapmak istediğim şey, tartışmanın tam olarak ne üzerine olduğuna işaret etmek ve her iki tarafa da bunu nasıl çözeceklerini önermektir.
Sağ-liberteryenler temelde vatansever bir mizaca sahiptirler. Tüm hatalarına rağmen ABD’nin “dünyanın en özgür ülkesi” olduğunu, bizim hükümetimizin hala en iyi hükümet olduğunu savunurlar; bir sol-liberteryen ABD Hükümetinin yeryüzündeki en kötü hükümet olduğunu öne sürdüğünde nefretle ve öfke çığlıklarıyla tepki verirler. Sol-liberteryenler ne yazık ki bunu kanıt ya da açıklama olmaksızın ve argümanlarını sakince sunmaya çalışmadan sık sık yapmaktadır.
Öncelikle bir ayrım yapmama izin verin: hükümet ya da benim adlandıracağım şekliyle Devlet, Birleşik Devletler ülkesiyle aynı şey olmadığı gibi, onun altında yaşayan tüm insanlarla, yaptıklarıyla, evleriyle, mülkleriyle, işleriyle, değerleriyle ya da her neyse onunla da aynı şey değildir. Sağ-liberteryenler genellikle bu sonuncuların “erdemlerinden” bahsederken, sol-liberteryenler gerçekten Devlet hakkında konuşurlar.
Şimdi bir dakikalığına Devlete ve onun iç faaliyetlerine odaklanalım. ABD dünyanın en özgür ülkesi midir, değil midir? Sağ-liberteryenler bu soruya güçlü bir “evet!” cevabı verirler. Pekâlâ, hangi standarda göre? Ve diğer kaç ülke karşılaştırılıyor? Sağ-liberteryenler bu konuyu asla derinlemesine ele almazlar ve onlara karşı çıkmamın bir nedeni de budur; genellikle sığdırlar ve Randianların deyimiyle “öncüllerini kontrol etmeden” Birleşik Devletler hakkındaki hikayeleri ve mitleri tekrarlarlar. Aile içi şiddeti iki boyuta ayıralım: kapsam ve yoğunluk. Kapsam, ABD Hükümeti’nin eylemlerinin ülke içinde kaç kişiyi etkilediğini ifade eden bir kelimedir. Yoğunluk ise devletin eylemleri düzenlerken ve mülklere el koyarken ne ölçüde şiddet uyguladığı ya da şiddet tehdidinde bulunduğudur. Şimdi kapsam açısından ABD Hükümeti, ülke içinde, kesinlikle hem SSCB’nin hem de Çin’in gerisinde kalmalıdır ve dolayısıyla bu açıdan en kötü hükümet değildir. Ancak yoğunluk açısından durum farklıdır. Sorunun temel nedeni, ABD Hükümetinin şiddet ve gözdağının boyutunu ölçmenin pek bir yolu olmamasıdır. Kesinlikle SSCB, Doğu Almanya, Çekoslovakya, İspanya ve benzerlerinden daha inceliklidir. SSCB, örneğin sanatsal alanlardaki kişilerin görüşlerini düzenlemeye çalışmak konusunda daha bariz davranırken, ABD’nin de aynı şeyi lisanslar, sübvansiyonlar ve benzeri yollarla yaptığı söylenebilir. Ancak bu noktada sağ-liberteryenlerin, ABD’nin iç politika alanında ister komünist ister faşist olsun, diğer birkaç ülkeden en azından marjinal olarak daha iyi olduğu iddiasını kabul edelim.
Peki ya dış politika? Sol-liberteryenlerin asıl anlatmak istediği bu olduğuna göre, ABD Hükümetinin ne kadar kötü olduğu konusunu ele alırken odaklanmamız gereken konu da budur. Örneğin Colin Caxton, LIEF AND LIBERTY gibi yayınlarda sol-liberteryenlere, ABD Hükümetinin dünyadaki en zalim hükümet olduğu gibi saçma iddialarda bulundukları için saldırdığında, sadece iç politikaya, vergi düzeyine ve mülkiyetin devlet tarafından düzenlenmesine vs. odaklandığına dikkat edin. Ancak dış politika da en az iç politika kadar önemli bir konudur- tabii ki özgürlükçü etik ve sosyal felsefenin evrensel olarak geçerli olduğunu ve Amerikalılar kadar yabancıların da saldırıya uğramama ve saldırıya uğradıklarında da kendilerini savunma gibi devredilemez bir hakka sahip olduklarını kabul etmek istemiyorsak.
Sol-liberteryenlerin tüm iddiası, ABD Hükümetinin yabancı ülkelere yönelik eylemlerinin hem kapsam hem de yoğunluk bakımından diğer tüm hükümetlerin eylemlerinden daha şiddetli olduğudur. Böyle bir iddia nasıl kanıtlanabilir? Ağırlıklı olarak tarihin geniş bir okumasıyla. Ortaya çıkan sonuçlar şunlardır: İspanyol-Amerikan Savaşı’ndan bu yana ABD Hükümeti, daha önce ABD Hükümeti’nin sınırlarını ABD’nin doğu kıyısının sadece birkaç yüz mil batısından Pasifik Okyanusu’na kadar genişlettiği “manifest destiny” politikasının mantıklı ve kolay anlaşılır bir uzantısı olan bir dış yayılmacılık politikası izlemektedir. Bu politikanın nedenleri çoktur, ancak bunlar arasında, nüfuz sahibi Amerikalı işadamlarının, böyle bir genişleme olmadan ABD’nin sürekli artan depresyonlar ve endüstriyel krizlerden muzdarip olmaya mahkum olduğu fikrini kabul etmeleri baskın bir özellik olarak yer almaktadır. İç Savaş’tan sonra, Savaş sırasında ve sonrasında hükümetin ortasında, işadamları ekonomiyi istikrara kavuşturmak ve artan üretimleri için kendilerine sürekli genişleyen pazarlar garanti etmek için hükümeti kullanmanın bir yolunu aradılar. Yurtiçinde, anti-tröst yasaları ve Federal Rezerv Sistemi’nin kurulması gibi diğer yasalar kapsamında ekonominin kendi adlarına hükümet tarafından düzenlenmesine yöneldiler.
Dış politikada büyük iş adamları, malları için sürekli genişleyen pazarlar sağlamak amacıyla ABD ordusunu ve diplomatik kanallarını kullanmaya yöneldi. Bu da İspanyol-Amerikan savaşına, Japonya ve Çin ile çatışmalara ve benzerlerine neden oldu. Nihayetinde Amerika’nın I. ve II. Dünya Savaşlarına girmesine yol açtı ve Soğuk Savaş’ın başlamasında önemli bir neden oldu.
Sol-özgürlükçülerin iddiası, ABD Hükümeti’nin Soğuk Savaş’ın başlatılması ve sürdürülmesinden ve tüm dünyadaki devrimci hareketlerin bastırılmasından neredeyse tek başına sorumlu olduğudur. Bu tezi kanıtlamak için aşağıdakileri tavsiye ederim: David Horowitz’in The Free World Colossus, D.F. Fleming’in The Cold War and Its Origins. Gabriel Kolko’dan The Roots of American Foreign Policy, Gabriel Kolko’dan The Politics of War, I.F. Stone’dan The Hidden History of the Korean War ve Sidney Lens’ten The Futile Crusade. Bunların hepsi, 1945’ten bu yana Soğuk Savaş’a odaklanarak, yüzyılın başından bu yana ABD dış politikasının tarihinin ve doğasının farklı yönlerini ele almaktadır.
Bu kitaplar, yüzyılın başından bu yana dünyayı kasıp kavuran devrimci hareketlerin komünizmden esinlenmediğini, 17., 18. ve 19. yüzyılların daha önceki özgürlükçü devrimci hareketlerinin bir devamı olduğunu savunmaktadır. Bu hareketlerin amacı feodalizmin, eski kast ve imtiyaz düzeninin ortadan kaldırılmasıydı. Sağcı liberteryenler bu iddiayla yüzleşmeli ve bunu çürütmelidirler, yani eğer bunun dünyadaki en iyi hükümet olduğunu savunmak istiyorlarsa.
Bu yazarlar, komünistlerin bu devrimleri destekleyen baskın ideologlar haline gelmelerinin nedeninin (elbette liberteryenizmle tamamen tutarlı olarak), yumuşak kabuklu bir pragmatizmi, evrimciliği, faydacılığı benimseyen eski klasik liberallerin, Amerikan ve İngiliz kurumlarına yaranmak uğruna büyük kapitalist devrimlerin liderleri olma konumlarından vazgeçmeleri olduğunu ima etmektedir. Bu liderlerin gitmesiyle birlikte (anarşist doğal haklar savunucusu ve kölelik karşıtı hareketin lideri William Lloyd Garrison ve yüzyılın başında laissez-faire iş adamı olan Anti-Emperyalist Birlik’ten Edward Atkinson birkaç istisnaydı), Latin Amerika, Avrupa, Afrika ve Asya’da hala devrimlere ihtiyaç olduğunu görenler, özellikle iyi teorisyenler olmadıkları için, bulabildiklerini aldılar. Buldukları şey Marksizmdi- en azından kısmen. Eylemleri hala daha önceki özgürlükçü devrimlerin ve hareketlerin bir devamı niteliğindedir.
Peki ya ABD emperyalizmi? Pek çok sağ-liberteryen, emperyalizmin her zaman sömürgeci bir tür olduğunu ve olması gerektiğini düşünme hatasına düşmektedir, ancak durum böyle değildir. Günümüzde emperyalizm, ABD Hükümeti, devletçi-liberal eğilimli bazı büyük ABD şirketleri ve yabancı hükümetler ya da egemen sınıflar (Güney Vietnam’da olduğu gibi) arasında, ekonomik-politik-müdahaleci tavizler karşılığında egemen sınıfların iktidara gelmesiyle sonuçlanan karşılıklı ilişkilerden oluşmaktadır. Bunu yapmak için, ABD Hükümeti ve onun liberal yardakçıları Soğuk Savaş’ın mimarları olmuştur ve büyük şirketlerin de bunda çok büyük bir rolü vardır. İşte Murray Rothbard’ın deyimiyle soğuk savaş mitleri de bunlardan kaynaklanmaktadır: Her zaman “bastırılması” gereken bu devrimci hareketlerin bir şekilde “komünist esinli” olduğu.
Ayrıca sol-liberteryenlerin iddiasına göre savaş, Amerikan devletinin kuruluşundan bu yana Amerikan iç devletçiliğinin büyük bir kısmının kaynağı olmuştur ve ABD, yabancı ülkelerin iç işlerine karışmak suretiyle devletçiliği dünya çapında büyük bir düzeyde teşvik etmiş ve sürdürmüş, böylece diğer tüm devletlerden çok daha fazla insanı etkilemiştir.
Bunu kabul ederek, onlar da benim gibi sağ-liberteryenlerin Amerikan tarihinin ve Amerikan devletçiliğinin gidişatını ve doğasını yeniden gözden geçirmelerinin zamanının geldiğini savunuyorlar. Ve bunu yaptıktan sonra, gerçek radikalizmin, son birkaç yüzyılın anti-draft, anti-militarist, anti-emperyalist ve anti-feodal hareketlerinin bayrağını bir kez daha devralmanın liberteryenlerin sorumluluğu olduğunu ve bu hareketlerin ancak son zamanlarda sosyalist solun egemenliği altına girdiğini belirtiyorlar.
Burada amacım konuyu açıklığa kavuşturmak ve her iki tarafın da neyi neden konuşması gerektiğini göstermektir. Şu anda hem soldan hem de sağdan ihtiyacımız olan şey, Amerikan devletçiliğinin yükselişindeki gerçek suçlulara ve Amerikan sisteminin iç işleyişine odaklanan yoğun ve geniş tabanlı bir akademik çalışmadır. Ve buna başlamak için Soğuk Savaş’tan daha iyi bir yer yoktur. Böyle bir akademik çalışma olmadan ne sol ne de sağ kendi davasını kanıtlayabilir ya da diğerini kazanabilir.
