Okumak üzere olduğunuz makale Roderick T. Long tarafından kaleme alınmış ve ilk olarak Austro-Athenian Empire’de 16 Ekim 2006 tarihinde yayınlanmıştır. 1 Mart 2013 tarihinde ise C4SS’de yayınlanmış.

Devletçi baskıya karşı liberter mücadelenin ataerkillik, ırkçılık, patronizm gibi çeşitli devlet dışı baskı türlerine karşı geleneksel sol mücadelelerle bütünleştirilmesi (ya da yeniden bütünleştirilmesi) gerektiğini daha önce de savundum.

Benim pozisyonum Rothbard’ın Libertarian Forum’un Mayıs 1971 tarihli sayısında yer alan “Contempt for the Usual” başlıklı makalesinde, çok açık olmasa da destek bulmakta.

Bu makale, genel olarak kültürel solculuğa ve bilhassa feminizme sürekli bir saldırı olduğu için, sol sapkınlığım adına alıntı yapmam için garip bir makale gibi görünebilir. Fakat benim iddia ettiğim Rothbard’ın argümanlarının benim duruşumu destekler nitelikte olduğudur.

Rothbard’dan bazı önemli gördüğüm kısımlar şu şekilde:

Çünkü soldaki zor kullanma eğilimi bir yana, sol, insanları en temel anlamda yalnız bırakma konusunda anayasal olarak yetersiz görünüyor; gördüğü ya da duyduğu herkesi sürekli rahatsız etmekten, söylenmekten ve taciz etmekten kaçınamıyor gibi duruyor. … Sol, ortalama bir insanın kendi hedeflerini ve kendi değerlerini barışçıl bir şekilde takip etmesinin meşruiyetini kabul etmekten acizdir.

Maoizm’in ilkelerine hayranlık duyan pek çok liberteryen, en azından teoride, ademi merkeziyetçi komünlerin ve ebedi özeleştiri seanslarının gönüllü olması ve şiddetle dayatılmaması gerektiğine işaret etmektedir. Bu noktayı kabul etsek bile, şiddeti reddeden Maoizm en iyi haliyle çoğumuz için ve kesinlikle gerçekten bireyci bir yaşam sürdürmek isteyen herkes için neredeyse tahammül edilemez olacaktır. Çünkü Maoizm, bir kişiyi diğer komşularının sahip olduğu değerler, tutumlar ve kanaatlerin tamamına dahil etmek için görüş alanındaki herkesin sürekli olarak rahatsız edilmesine, taciz edilmesine ve canının sıkılmasına dayanır. … Mesele şu ki, Maoist dünyada, en medeni haliyle bile, propaganda yaylım ateşi her yerdedir.

Başka bir şekilde ifade etmek gerekirse: liberteryenler ile Sol arasındaki önemli ve kalıcı farklardan biri, gelecekteki toplum vizyonlarıdır. Liberteryenler siyasetin sona ermesini isterler; siyaseti sonsuza dek ortadan kaldırmak isterler, böylece her birey hayatını rahatsız edilmeden ve uygun gördüğü şekilde yaşayabilir. Buna karşılık Sol, her şeyi siyasallaştırmak ister; Sol için her bireysel eylem, ne kadar önemsiz ya da sıradan olursa olsun, Sol’un standartlarına göre incelenmesi, eleştirilmesi, kınanması ve rehabilite edilmesi gereken “siyasi” bir eylem haline gelir. … Kadın Özgürlüğü hareketi, elbette, bu taciz ve rahatsız etmenin evrensel bir ahlaki yükümlülük haline getirilmesinde ön saflarda yer almıştır. …

Geleceğin özgür toplumunun yalnızca saldırgan şiddetten değil, aynı zamanda kendini beğenmiş ve küstahça dırdır ve tacizden de arınmış olması umulur. “Kendi işine bak” herkesin kendi işiyle ilgilenmesini ve diğer insanlara da aynı ayrıcalığı tanımasını ifade eder. Bu, temel bir nezaket, kibarlık, medeni yaşam ve her bireyin onuruna saygı ahlakıdır. Ahlakın tümünü kapsamaz, ancak Tanrı tarafından gerçekten rasyonel ve medeni bir sosyal ahlak için gerekli bir bileşendir. …

Buradaki en önemli nokta, tek felsefeleri zorlayıcı şiddete karşı çıkmak olan liberteryenlerin, zamanımızın ideolojik mücadelelerinin özünü büyük ölçüde kaçırıyor olmalarıdır. Solun sorunu sadece baskıya olan eğilimi değildir; aynı zamanda ve bir anlamda daha temelde, mükemmelliğe ve bireyselliğe olan nefreti, işbölümüne olan düşmanlığı, tam bir tekdüzeliğe olan kaşıntısı ve Evrensel ve Kalıcı Pester’a olan bağlılığıdır. Ve dünyaya baktığında, nefretinin ana nesnesinin, tahammül edemediği tüm değerlere sessizce sahip olan Orta Amerikalı olduğunu görür. … Rasyonalist entelektüelin, isterseniz gerçek entelektüelin büyük ve yerine getirilmemiş görevlerinden biri, burjuvazinin yardımına koşmak, Orta Amerikalı’yı muzaffer işkencecilerinin elinden kurtarmaktır. … Hakikat ve akıl adına, ortalama Amerikalının kalkanı ve çekici olarak ayağa kalkmalıyız.

Peki tüm bunlar benim pozisyonumu nasıl destekliyor? Rothbard’ın burada kendi işine bakma ilkesini saldırmazlık ilkesinden daha geniş olarak ele aldığına dikkat edin; “tek felsefeleri zorlayıcı şiddete karşı çıkmak olan liberterleri”, kendi işine bakmanın “sadece saldırgan şiddeti değil, aynı zamanda kendini beğenmiş ve kibirli dırdır ve tacizi” de reddetmek anlamına geldiğini kabul etmedikleri için eleştirir, bu dırdır ve taciz kişiye veya mülke karşı güç kullanımını içermese bile.

Kısacası Rothbard, Maoist tarzda “tahammül edilemez” bir eleştirinin, barışçıl olsa bile, yaygın bir tutum olarak bir baskı biçimi olacağını ve liberterlerin gerçek saldırganlıkla mücadele ettikleri kadar bununla da mücadele etmeleri gerektiğini kabul etmektedir. Ve bu tam da benim de söylediğim türden bir şey. Kısıtlayıcı kültürel tutumlar ve uygulamalar şiddet içermese bile baskıcı olabilir ve şiddet içeren baskıyla mücadele edilmesi gereken aynı tür nedenlerden dolayı liberteryenler tarafından (elbette şiddet içermese de) mücadele edilmelidir.

Elbette, Rothbard’ın düşüncesi benimkini özel olarak değil, sadece genel olarak destekliyor gibi görünebilir- çünkü mücadele etmekle ilgilendiği baskı biçiminin bir örneği olarak ataerkillikten ziyade feminizmi tanımlamaktadır. Rothbard’a göre, “[Sol’un] tahammül edemediği tüm değerlere sessizce sahip olan Orta Amerikalı” kendi işine bakarken, onun değerlerine saldıran feministler ve diğer solcular kendi işlerine bakmayı reddediyor ve bunun yerine sıradan ana akım Amerikalıyı “komşularının geri kalanı tarafından sahip olunan değerlerin, tutumların ve inançların tam ölçeğine getirmek için … sürekli bir rahatsız etme, taciz etme ve rahatsız etme” ye maruz bırakıyorlar.

Bence bu, feministlerin ve diğer solcuların getirdiği şikayetlerin doğasını anlamak için yanlış bir yol. Bu elbette biz feministlerin ve diğerlerinin Rothbard’ın bahsettiği türden şeylerden asla suçlu olmadığımız anlamına gelmiyor; her ideoloji iğrenç, saldırgan ve müdahaleci şekillerde savunulabilir ve her ideoloji kesinlikle savunulmuştur ve feminizm de bir istisna değildir. Ancak asıl soru, Rothbard’ın bahsettiği feminist eleştirilerin tüm hikayenin, hatta ana hikayenin bu olup olmadığıdır ve ben öyle olmadığını iddia ediyorum. Biz feministlerin getirdiği eleştirileri anlamanın yolu, bizim bakış açımıza göre insanları rahat bırakmayı reddedenin ataerkillik olduğunu görmektir – ataerkil tutumların teşvik edildiği, telkin edildiği ve pekiştirildiği süreç tam olarak “kişinin görüş alanındaki her kişiyi [özellikle de kadınları] komşularının geri kalanı tarafından sahip olunan [ataerkil] değerlerin, tutumların ve inançların tam ölçeğine getirmek için sürekli olarak rahatsız etmesi, taciz etmesi ve rahatsız etmesi” anlamına gelir.

Dolayısıyla feminist eleştirinin amacı erkek üstünlüğünün yeniden üretimini siyasallaştırmak değil, bunun zaten sahip olduğu siyasi karakteri tespit etmektir ve feminist bir siyasi hareketin amacı (burada “siyasi” sözcüğünden barışçıl ya da şiddet içeren herhangi bir toplumsal değişim için örgütlü hareketi anlamak gerekir) kadınları bu baskıya karşı savunmak, onların “kalkanı ve çekici” olarak hizmet etmektir. Aynı şekilde, işçilerin, eşcinsellerin, etnik azınlıkların vb. çeşitli baskı biçimlerine karşı savunulması için de aynı şey geçerlidir; bu baskı biçimleri genellikle şiddet içeren araçlarla (devletçi ya da başka türlü) desteklense de hiçbir şekilde bu araçlarla sınırlı değildir. Rothbard’ın “Orta Amerikalıları” bu tür baskılara ne ölçüde suç ortaklığı yapıyorlarsa, o ölçüde kendi işlerine bakmıyorlar demektir- ve solcuların onların tutumlarını düzeltme girişimleri, “temel nezaket, nezaket, medeni yaşam, her bireyin haysiyetine saygı ahlakını” ihlal etmekten ziyade ona hizmet eden, kesinlikle savunmacı girişimlerdir.