The following article is translated into Dutch from the English original, written by Darian Worden.

Iedere steun aan wetgeving aangaande het verbod van wapenbezit betekent dat daarmee de overheid meer respect krijgt dan zij in werkelijkheid verdient. De overheid is een institutie welke wordt bestuurd en bevolkt door mensen met hun eigen belangen en persoonlijkheid. Zijn zij werkelijk slimmer, meer competent, of minder geneigd tot de escalatie van geweld dan het gemiddelde individu?

Op zijn minst zijn institutionele belangen in combinatie met de moeilijkheid om overheidsdienaren ter verantwoording te roepen – niemand is ooit verantwoordelijk, wij hebben het immers steevast ‘met zijn allen’ gedaan – ingrediënten welke de overheid gevaarlijker maken. De wetten die door hen worden uitgevaardigd maken hen zelfs tot een nog grotere bedreiging voor de publieke veiligheid. Gewapende wetsdienaren doen invallen in de huizen van mensen als deze worden verdacht van het bezit van niet-goedgekeurde medicijnen, hun bankier niet afbetaald hebben, of op het onjuiste adres verblijven. Mochten deze wetsdienaren zich tijdens hun adrenalinerush bedreigd voelen, dan zijn zij gemachtigd hun wapen af te vuren op de doodsbange bewoners en hun huisdieren – en komen daar mee weg. Ik voel mij zeker niet veiliger in de wetenschap dat zij de enigen zijn die legitiem wapens en munitie kunnen aanschaffen.

Verspreiding van de middelen tot het verdedigen van lijf en goed onder vreedzame individuen en gemeenschappen maken het leven veiliger door het terugbrengen van de macht van (en vermeende noodzaak daarvoor) deze gewapende beschermers.

Uiteraard is niet iedereen ‘gemiddeld’, en vuurwapengeweld gepleegd door burgers is beangstigend. Maar in de meeste gevallen is de initiatie van geweld een teken van onevenwichtige machtsverdeling, meestal afgedwongen door en in het voordeel van de overheid, omdat deze beschikt over het geweldsmonopolie.

Grote(re) schietpartijen vinden niet altijd, maar wel vaak plaats in instituties met een rigide hiërarchie alwaar een door het systeem machteloos en murw gemaakt individu het plegen van geweld beschouwt als middel tot machtsuitoefening door verovering. Dergelijke vanuit frustratie ontstane motieven kunnen worden beperkt door het wijd verspreiden van individueel recht, gebaseerd op respect voor autonomie en het cultiveren van individuele verantwoordelijkheid ten faveure van afgedwongen (blinde) gehoorzaamheid.

Toegegeven, niet elke schietpartij voldoet aan dit patroon, en helaas valt te betwijfelen of welke samenleving dan ook moord volledig kan voorkomen of verbannen. Maar het is wel mogelijk om het aantal slachtoffers te verminderen. De beste manier om dat te bereiken is om de afstand tussen burger en de handhavende macht te verkleinen door het aanmoedigen van de bevolking tot het nemen van de eigen verantwoordelijkheid voor zelfverdediging, in plaats van het bellen naar – en wachten op – wetsdienaren. Het recht op wapenbezit kan daarbij helpen en het wapen ter verdediging fungeert tevens als afschrikmiddel tegen de initiatie van geweld.

Het meeste dodelijk geweld dat gepleegd wordt door burgers vindt plaats in gebieden die gebukt gaan onder geïnstitutionaliseerde discriminatie. Economische segregatie leidt ertoe dat achterstandswijken de slechtste scholen krijgen, het laagste niveau van investeringen en de zwaarste last waar het gaat om gevaren voor het milieu. Het gaat hier meestal om plaatsen met een hoge concentratie van kansarme minderheidsgroeperingen, officieus gediscrimineerd door de machthebbers.

Het hedendaagse overheidsbeleid – uitgevoerd door de geweldsmonopolist wie wel wapens mag dragen – transformeert stedelijke gebieden tot slagveld van drugsoorlogen terwijl lokale bestuurders het probleem trachten te isoleren tot bepaalde wijken, waardoor het potentieel van een open en vreedzame ontwikkeling van de samenleving wordt gefrustreerd. Tegenstanders van deze onbalans kunnen hiervan leren – van links tot rechts.

Terwijl wij streven naar een samenleving van de menselijke maat – die niet bereikt kan worden zonder het cultiveren van respect voor vrijheid en autonomie – zouden wij ook respect moeten hebben voor het recht op wapenbezit voor alle verantwoordelijke individuen. Het is verbazingwekkend dat nog maar sinds kort het recht op verdedigen van lijf en goed enigszins verruimd is – maar je hebt wel pech gehad als de crimineel opponent gewapend is. Als handvuurwapens worden beschouwd als gemeengoed maar gevaarlijk, in plaats van mysterieuze bron van verboden macht, dan zullen zij mogelijk met een veel groter verantwoordelijkheidsbesef worden gehanteerd.

Het alternatief voor meer vrijheid en veiligheid is een samenleving die meer weg heeft van een gevangenis met zwaar bewapende paramilitairen als bewakers, waar ‘niet aangepasten’ in aanmerking komen voor ‘geestelijke hulp’. De weg naar meer verantwoordelijkheid, rekenschap en menselijke maat wordt daarentegen gevonden in het streven naar vrijheid.

Originele artikel geplaatst op 18 Januari 2013 door Darian Worden.