Bir Liberteryen Değerlendirmesi
Kevin Carson, Communal Property: A Libertarian Analysis. Center for a Stateless Society Paper No. 13 (Summer/Fall 2011).
I. Köy Komününün Yükselişi ve Sebatı.
Köy komünü, neredeyse evrensel olarak, insanlık tarihinde şimdiye kadar, özgürlükçü devletsizlik ve gönüllü birliktelik idealine yaklaşmaya en yakın olan toplumlarda baskın mülkiyet modeliydi. Devletlerin ortaya çıkışının hemen öncesindeki insani gelişmenin en yüksek noktasında, imparatorlara haraç vermeden barış içinde var olan devletsiz köyler, pazar kasabaları vardı, köylü komününün ortak mülkiyeti neredeyse evrenseldi.6
Tarım Devrimi’nden ilk devletlerin ortaya çıkışına kadar neolitik dönemin devletsiz köy sosyetelerinde norm olan toprağın ortak mülkiyetiydi. Köyün konumu neresi olursa olsun, köy komününün iç yapısı tipik olarak, James Scott tarafından söylendiği üzere, varsayımsal vaka çalışmalarından yola çıkarak, geleneksel görev süresi uygulamalarına yakındı:
Ailelerin, büyüme mevsimi boyunca ekim alanları üzerinde intifa haklarına sahip olduğu bir topluluk düşünelim. Bir de yalnızca belirli ürünler ekilebilecek ve her yedi yılda bir intifa hakkı, ailelerin büyüklüğüne ve sağlıklı yetişkin sayısına göre yerli ailelere dağıtılacak. Sezon mahsulünün hasatından sonra, tüm ekili alanlar, herhangi bir ailenin toplanabileceği, kümes hayvanlarını tutabileceği, hayvanlarını otlatabileceği ve hatta daha hızlı olgunlaşan kuru mevsim mahsullerini ekebileceği ortak bir araziye dönüştürülecek. Köy tarafından ortak olarak kullanılan mera arazilerinde kümes hayvanı ve hayvan otlatma hakkı tüm yerli ailelere verilebilir ama otlatılabilecek hayvan sayısı aile büyüklüğüne göre, özellikle de kaba yemlerin kıt olduğu kurak yıllarda, sınırlandırılacak. Herkesin ailesinin ihtiyaçları için odun toplamaya hakkı vardır ve köy demircisine ve fırıncısına daha büyük tahsisler verilecek. Köyün ormanlık alanlarından gelen maddenin ticari satışına izin verilmeyecek.
Dikili ağaçlar ve onlardan gelen her meyve, nerede yetişiyorlarsa yetişsinler, ağaçları diken ailenin malı olacak. Arazi, çocuklu dul kadınlar ve askere alınan erkeklerin bakmakla yükümlü olduğu kişiler tarafından kullanılmak veya kiralanmak üzere bölünecek.
Gıda sıkıntısına yol açabilecek bir mahsul yetmezliği olursa, bu düzenlemelerin çoğu yeniden ayarlanacak. Daha iyi durumda olan köylülerden, topraklarını daha yoksul durumda olan akrabaları için pay etmeleri, onları işe almaları ya da sadece beslemeleri beklenecek. Kıtlık devam ederse aile reislerinden oluşan bir konsey yiyecek stoklarını birleştirebilir ve karne ile dağıtmaya başlayabilir.”7
Köy komünü modelinin kökleri, medeniyetin en eski bölgelerinde, insanların yerleşik hayata geçip mahsul yetiştirmeye başladığı tarım devrimine kadar izlenebildi. O zamandan önce ise baskın sosyal grup, yarı göçebe yarı avcı-toplayıcı olanlardı. Avcı-toplayıcılar topladıkları tahılın bir kısmını saklamayı akıl ettikçe giderek daha yerleşik bir hayata bağlı hale geldiler.
Roma gücünü kaybettikten sonra başlayan Karanlık Çağ Avrupa’sında komünal mülkiyet bazı bölgelerde yeniden ortaya çıktı ve buralarda köy komününün kökeni barbar kabilelere dayanıyordu. (Avrupa’da yaşanan bu köy komünü olayı, önce İtalya’da Roma Cumhuriyeti ve akabilinde İmparatorluk tarafından bastırılmış olan toplumsal bir birimin yeniden ortaya çıkmasıydı)
Avcı-toplayıcı grup ya da klan, her iki durumda da akrabalık ilişkilerine dayanan yerleşik yahut göçebe bir toplumsal birimdi. Dolayısıyla köy komününün kökenleri genelde kendilerini aynı klanın üyeleri olarak gören ve ortak bir atadan gelen, yerleşik ve tarıma dayalı bir hayat için ortak çabalar sarfeden bir grup yerleşimciye dayanıyordu. Onlar, modern şehirlerdeki gibi tesadüfen aynı coğrafi bölgede yaşamaya başlamış, şu veya bu şekilde temel kamu hizmetlerinin ve programlarının organize edilmesine kafa yormak zorunda kalan atomize bireylerden ibaret değillerdi. Kendilerini bir noktada akraba gören organik bir toplumsal birimdi. Bu, “ortak soydan geldiği düşünülen ve belirli bir toprak parçasına kolektif olarak sahip olan aileler arasındaki birlik” anlayışıyla yapılan başka bir anlaşmaydı. Aslında, klandan köy topluluğuna geçişte, yeni kurulan bir köy komününün ana ve güçlü üyesi genelde ocağını ve hayvanlarını diğer insanlarla paylaşan tek bir hane veya geniş bir aileydi.8
Bu kurucu klan ayrı ataerkil aile hanelerine bölündükten ve servetin özel sermaye birikimini ve miras yoluyla aktarımını kabul ettikten sonra bile,
servet, yalnızca sığırlar; aletler; silahlar ve mesken dahil olmak üzere taşınır mal olarak geçiyordu. Köy topluluğu toprakta özel mülkiyeti hiç uygulamadı ve uygulayamazdı. Ormanların veya çayırların temizlenmesi çoğunlukla topluluklar tarafından veya en azından birkaç ailenin ortak emeğiyle – ve her zaman topluluğun rızasıyla – yapıldı. Temizlenen araziler her aile tarafından dört, on iki ya da yirmi yıllık bir dönem için elde tutuldu, bu sürenin sonuna gelindiğinde ise ekilebilir arazi ortak mülkiyete dönüştü.9
Ve farklı ailelerden oluşan bir grubun birlikte yeni bir köye yerleştiği senaryolarda bile aileler sosyal dayanışmalarının temeli olsun diye çok geçmeden ortak bir atadan geldiklerini anlattıkları bir mitoloji oluşturdular.10 Vereceğimiz örnekte görüleceği gibi, Stolypin’in Sibirya’da yeni köy kolonileri kursunlar diye sınır dışı ettiği atomize ve topraksız köylü grupları, yeni köyleri mir’in ortak mülkiyet ilkesi bağlamında oluşturdular. (Stolypin’in ücret basit mülkiyeti anlayışına rağmen). Köy komünü, bu nedenle yukarıda Roderick Long tarafından tarif edilen türden bir kolektif homesteading örneğiydi.
Henry Summer Maine’e göre köy komününün bazı varyasyonlarında, ör. Hindistandakiler ve Germen kabilelerinin çoğu, bir bireyin ortak arazideki payını geri kalanından koparmasını ve ona bireysel olarak sahip olmasını sağlayan teorik bir hak vardı ama bu neredeyse hiçbir zaman uygulanmadı çünkü hiç pratik değildi.
Her şeyden önce, kişinin ortak topraklardaki mirasının komünden ayrılması, kişinin kendini örgütlü bir topluluktan ayırmaya ve onun yanında (ya da içinde) yeni bir topluluğun çekirdeğini oluşturmaya benzer bir şey olarak görülüyordu ve hukuki uygunluğunu sağlamak için şaşalı bir tören yapılması gerekiyordu. Ve birey olan köylünün toplulukla bundan sonraki ilişkileri iki örgütlü toplum arasındaki ilişkilerin karmaşıklığın ve inceliği gibi olacaktır.11 Tarım yılında yapılan çiftçilik, hasat gibi birçok eylem, köylülerin ortak kararıyla kısmen veya tamamen organize edilmişti ki ayrılan bireyler ile komünün geri kalanı arasındaki işbirliği çabalarını organize etmenin gerektirdiği işlem maliyetleri önlerine daha büyük bir engel olurdu.
Bir toplumun büyük çoğunluğu, ortak mülkiyeti işleri yapmanın ve sosyal işlevleri düzenlemenin en doğal yolu olarak görüyorsa, bir bireyin mülkiyet payını kalan parçadan ayırması için herhangi bir yasal engel olmasa bile işlerin arka plandaki durumunu varsayar. yaygın olanı, bunu yapmayı maliyetli ve pratik olmayan hale getiren çok güçlü yol bağımlılıkları olması muhtemeldir. Belirli bir sosyal sistem, kurumlarına katılım resmen tamamen gönüllü olsa ve çıkış için hiçbir zorlayıcı engel olmasa bile, birbirine bağlı bir ekosistem yaratan ve alternatifleri dışlayan yer örtücü bitkiler gibi işlev görme eğilimindedir.12
Kropotkin, toplumun yapı taşı olan köy komünü modelinin evrenselliğini şöyle anlattı:
Köy komünü modelinin yalnızca Slavların, hatta eski Cermenlerin bir özelliği olmadığı artık biliniyor ve bu tartışmaya açık değil. Hem Sakson hem de Norman döneminde İngiltere’de kendini gösterdi ve geçen yüzyıla kadar kısmen varlığını sürdürdü; eski İskoçya’nın, eski İrlanda’nın ve eski Galler’in toplumsal örgütlenmesinin yapı taşıydı. Fransa’da, köy folkmote tarafından ekilebilir arazinin ortak zilyeti ve ortak tahsisi, çağımızın ilk yüzyıllarından, folkmotları “çok sıkıntılı” bulan ve bu nedenle onları kaldıran Turgot zamanına kadar devam etti. İtalya’da Roma yönetiminden zorluklar yaşasa da Roma İmparatorluğu’nun çöküşünden sonra yeniden canlandı. İskandinavlar, Slavlar, Finler (pittaya’da, muhtemelen kihla-kunta’da), Coures ve Lives’ın toplum modeli buydu. Hindistan’daki köy topluluğu -geçmiş ve şimdiki, Aryan ve Aryan olmayanlar dahil- Sir Henry Maine’in çığır açan çalışmaları sayesinde gözler önünde; ve Elphinstone da aynısını Afganlar arasında gösterdi. Aynı zamanda Moğol oulous, Kabyle thaddart, Cava dessa, Malaya kota veya tofa, Habeşistan, Sudan, Afrika’nın iç kısımlarında, her iki Amerika’nın yerlileri ile, tüm Pasifik takımadalarının küçük ve büyük kabilelerinde çeşitli isimler altında karşımıza çıkmaktadır. Kısacası köy komünü modelini yaşamamış tek bir insan topluluğu bile tanımıyoruz. Serflikten daha önce vardı ve kölelik bile onu kırmaya yetmedi. Bu, evrimin evrensel bir basamağıydı, klan organizasyonunun doğal bir sonucuydu.13
İsrail’in Jübile sisteminde de bu komünal mülkiyet modelinin bir versiyonunu görmekteyiz, Musa’nın yasalarında Levililer ve Tesniye’nin rahipleri tarafından idealize edildi. Hakimler döneminde de bir ölçüde kendini gösterdi. Arazinin nihai mülkiyeti, Jübile yılında sırası gelen kabile, klan ve aileye ait idi (her kırk dokuz veya elli yılda bir karar verilirdi buna). Arazi satışları aslında uzun vadeli kiralamalardı ve fiyat Jübile’ye kaç yıl kaldığına bağlı olarak değişiyordu. Bireysel ve aile zilyetlerini düzenlemeye yarayan geleneksel tüzükler arasında toplanma ödeneği de vardı. Sina Dağı’ndan gelen bir vahyin İncil’deki açıklamalarının, Tevrat’tan önce bir Tunç Çağı toplumuna işaret ederek komünal mülkiyetin meşrulaştırılması olarak totemik atanınkine benzer bir işlevde görünmesi muhtemeldir. Hakimler zamanındaki sözde J ve E belgeleri bile muhtemelen Bethel veya Shiloh merkezli bir amfikyonik lig olarak var olan İsrail kabileleri tarafından sözlü olarak aktarılmış destansı şiirlerden başka bir şey değildi.
Peygamber Yeşaya ise arazi “özelleştirmesine” atıfta bulunarak şunları söyledi (Yeşaya 5:8): “Evlerine ev, tarlalarına tarla katanların vay haline! Oturacak yer kalmadı, Ülkede bir tek siz oturuyorsunuz.” Lord Leicester ise buna benzer bir şey söyledi: “Kişinin ülkesinde yalnız olması üzücü bir şeydir Etrafa bakıyorum ve başka evleri değil, sadece kendi evimi görüyorum. Ben Görkemli Şato’nun deviyim ve tüm komşularımı yedim.”14
On dokuzuncu yüzyılda Henry Sumner Maine, Hindistan’ın köy komünlerinin, bir zamanlar Hint- Avrupa ailesinin tüm dalları için ortak bir kurum olduğunu ve Hindistan’ın hayatta kalan güvenilir toplum modeli olduğunu söyledi.
Hindistan’ın Köy Komünü hem organize bir ataerkil toplum hem de ortak mülk sahipleri topluluğudur. Onu oluşturan insanların birbirleriyle kişisel ilişkileri, mülkiyet haklarıyla ayırt edilemez bir şekilde harmanlanmıştır ve İngiliz görevlilerin ikisini ayırma girişimleri Anglo-Hint yönetiminin en korkunç başarısızlıklarından biri olarak görülebilir. Köy Komününün antik zamanlara dayandığı bilinmektedir. Hindistan tarihine, genel ya da yerel araştırma hangi tür araştırma yapılırsa yapılsın, Komün her noktada gözlemlenmiştir. Hindistan’daki en faydalı hükümet sistemleri her zaman bu modeli yönetimin temeli olarak kabul edenler olmuştur.15
Aynı Kropotkin gibi Maine de köy komününün ortak toprak mülkiyetinin ortak bir kökene sahip bir grup aileden çıktığını gözlemledi ki şu sözcükleri yazdı “Bir Kızılderili topluluğunun temeli köy komünü modelidir”, “ortak bir alana sahip bir tür akrabalar topluluğudur bu model”.16 Birkaç akraba aileden oluşan geniş bir akraba grubundan bir Köy Topluluğunun bu oluşum süreci “tipik olarak kabul edilebilir” olsa da birçok istisna vardı. “Tek bir kan bağı topluluğu” tarafından kurulan köylerde bile, yine de “yabancı kökenli adamlar zaman zaman buraya entegre edilmiş” ve “kardeşliğe kabul edilmiştir”. Ayrıca “bir değil de iki veya daha fazla aileden türemiş gibi görünen ve bileşiminin tamamen yapay olduğu bilinenler de var. Öyle olsa bile, tüm bu tür köyler, “ortak köken varsayımı bazen gerçeklerle çeliştiğinde” bile, “orijinal soy” efsanesi yaratmıştır.17 Köy, ya bir “kan akrabaları topluluğu” ya da “bir akrabalar birliği modeline göre oluşturulmuş bir ortak mülk sahipleri topluluğu” olarak, ortak köken kurgusundan hareketle faaliyet gösteriyordu.18
Maine’in Hindistan yönetimine yaptığı atıftan da anlaşılacağı üzere, köy komünü devletin yükselişinden sonra bile yaygın bir şekilde varlığını sürdürmüş, içsel olarak üzerine krallar, rahipler, bürokratlar ve feodal toprak ağalarından oluşan asalak bir katman eklenmiş devletsiz bir toplum anlamına gelmiştir.19 Köy komünü, kendisinden haraç alan ve asker toplayan “nispeten güçlü kralların egemenliği altındaydı”, “bud başka türlü tarım toplumlarına karışmıyordu.” Devletin yönetilenlerle ilişkisi, bireyler arasındaki ilişkiler üzerinde düzenleyici bir otorite kullanmaktan ziyade, bir birim olarak köy aracılığıyla gerçekleşiyordu.
Rusya’da Maine, çarların yönetiminde serfliğin yasalaşmasını, önceden var olan bir toplumsal sisteme, yani “köyün eski örgütlenmesine” bir dayatma olarak görmüştür.20
Köy komününün devam ettiği yerlerde, devletin bireylerle doğrudan ilişkisi ya çok azdı ya da hiç yoktu. Köylülükle yalnızca komün aracılığıyla kolektif olarak ilgileniyordu.
Premodern ve erken modern devlet… vergi söz konusu olduğunda bireylerden çok topluluklarla ilgilenirdi. Tüm tebaadan toplanan meşhur Rus “ruh vergisi” gibi görünüşte bireysel olan bazı vergiler aslında doğrudan topluluklar tarafından ya da tebaası oldukları soylular aracılığıyla dolaylı olarak ödeniyordu. Gerekli meblağın teslim edilmemesi genellikle toplu cezalandırmaya yol açıyordu. Düzenli olarak hane halkı ve onun ekili alanları seviyesine ulaşan tek vergilendirme aracıları, feodal aidat ve dini öşür toplarken yerel soylular ve din adamlarıydı. Devlet ise bu düzeye nüfuz edebilecek ne idari araçlara ne de bilgiye sahipti.
Bu gibi durumlarda komün, devletin yükselişinden önce olduğu gibi, toprak tahsisi ve aileler arasındaki anlaşmazlıklarda arabuluculuk yaparak, komünün bir üyesi devletin yasalarından birini ihlal etmekle suçlandığında devletle ilişkileri toplu olarak yürütmek ve her ailenin devlet tarafından köye yüklenen vergilerdeki payını değerlendirmek gibi ek işlevlerle içsel olarak işlev görüyordu.
Livy’de anlatıldığı üzere, Roma Cumhuriyeti’ndeki temel siyasi çatışma, patrisyenlerin, topluluğun tüm üyelerinin yasal erişim hakkına sahip olduğu ortak toprakları mülk edinme ve çitleme- “özelleştirme”- girişimiydi.
Orta Çağ’ın sonlarından itibaren ekilebilir arazilerin (çoğunlukla koyun otlatmak için) çitlerle çevrilmesiyle giderek aşınan İngiltere’nin açık tarla sistemi, aynı erken dönemin bir başka versiyonuydu. Cermen komünal mülkiyet sistemi- Tarla Markası ve Ortak Mark- günümüze kadar gelmiştir. Maurer Almanya’da kaydetti.
Tacitus’un Cermen kabileleri arasında gözlemlediği sistemin daha sonraki bir evrimiydi. Tacitus’un sözünü ettiği sistem Cermenler tarafından yarı göçebe oldukları ve geniş toprak girdilerine erişimleri olduğu zamanlarda kullanılıyordu. Bu sistem, aile arazilerinin birbirine eklendiği, ancak tek bir tarlanın bulunduğu bir açık tarla sistemiydi. Toprak tükendiğinde, topluluk yoluna devam ediyor ve yeni bir toprak açıyordu. Muhtemelen ilk kez tarım devrimi sırasında kullanılan bu sistem, açıkçası yalnızca düşük nüfus yoğunluklarında işe yarayabilirdi. Kabileler yerleştikçe ve boş arazi miktarı azaldıkça ilk adaptasyon, ekilebilir arazinin yarısının her yıl nadasa bırakıldığı ilkel iki tarlalı bir sistemdi. Tacitus’un tebaasının aşağı Alman torunları İngiltere’de görüldüklerinde, tam gelişmiş üç ya da dört tarla sistemine geçmişlerdi.21
Arable Mark ve onun İngiliz açık tarla muadili, üç tarlalı bir sistemdi. Her bir tarladaki aile arazilerinin birbiriyle kesişmesi ve arazilerin aileler arasında periyodik olarak yeniden bölünmesi. Bu Ortak Mark, her ailenin hak sahibi olduğu ortak araziden, ağaçlık alandan ve otlaktan oluşuyordu. Belirli bir kullanım payı.22 William Marshall 1804 yılında açık tarla sistemini şu şekilde tanımlamıştır:
Bu noktada, birkaç yüzyıl önce İngiltere topraklarının neredeyse tamamının açık ve az ya da çok ortak kullanılabilir durumda olduğunu belirtmek yeterli olacaktır…. [Aşağıdaki ifade, İngiltere genelinde Ortak Tarla Kasabaları olarak adlandırılabilecek bölgelerin tamamı hakkında genel bir fikir vermeye hizmet edebilir.
Bu ustaca örgütlenme biçimi altında, kiracılar çok sayıda olsa da, her parish ya da township tek bir ortak çiftlik olarak kabul ediliyordu.
Kiracıların ikamet ettiği köyün etrafında, buzağı yetiştirmek ve diğer çiftlik hayvanları için yemleme ve fidanlık alanı olarak kullanılan birkaç küçük alan ya da otlak bulunurdu. Burası ortak çiftlik ya da evdi….
Homestall’ın etrafında, mısır ve bakliyat yetiştirmenin yanı sıra kış mevsiminde sığır ve atlar için yem ve altlık üretmek için su yolunun dışında yer alan aşağı arazilerin en derin ve en sağlam olanları da dahil olmak üzere bir dizi ekilebilir alan vardı.
Ve, en alçak konumda…, ekilebilir araziler arasında yükselen, kış ve bahar aylarında inekler ve iş hayvanları için saman kaynağı sağlamak üzere… geniş bir çayırlık alan uzanıyordu.
Ekilebilir arazilerin eteklerinde, toprağın sığırların otlatılmasına uygun olduğu ya da… ekime daha az uygun olduğu yerlerde… sağmal inekler, çalışan sığırlar ya da yazın daha iyi otlatılması gereken diğer hayvanlar için bir ya da daha fazla otlak ya da hamsi düzenlenirdi.
İlçenin en kasvetli, en kötü kirlenmiş ve en uzak toprakları doğal vahşi hallerinde bırakılırken; kereste ve yakacak için; ve ortak bir otlak için….
Her ilçenin tahsis edilen arazileri eşit derecede sağduyu ve uygunlukla düzenlenmiştir. Her bir İşgalci, farklı niteliklere sahip ve farklı durumlarda bulunan topraklardan kendi payına düşeni alabilir, özellikle ekilebilir araziler çok sayıda parsele bölünmüştür….
Ve tümünün aynı yönetim planına tabi tutulması ve tek bir çiftlik olarak yönetilmesi, ekilebilir araziler ayrıca neredeyse eşit büyüklükte bölmelere ya da “tarlalara” bölünmüştü ve genellikle nadas, buğday (ya da çavdar) ve ilkbahar ekiminin üç yıllık ardı ardına sürekli rotasyonla uygulandığı üç adet mahsuller (arpa, yulaf, fasulye ve bezelye gibi) …23
J. L. ve Barbara Hammond’a göre açık tarla sistemi “malikane düzeninden daha eskiydi… Malikane unsuru komünal üzerine bindirilmiştir…. mediavel köyü yavaş yavaş feodalleşen özgür bir köydür.” 1685 gibi geç bir tarihte, meraya dönüştürülmemiş ekilebilir arazilerin tahmini olarak %85’i açık tarla modeline göre düzenlenmiştir.24
Rus mir ya da obşçina’sı esasen Batı Avrupa’da hüküm süren ilkel açık tarla sisteminin bir varyantıydı, ancak Batı Avrupa feodal yapısından çok daha despotik bir devlet bunun üzerine bindirilmişti.
Marx’ın “Asyatik üretim tarzının” benzersizliği ve toprakta özel mülkiyetin yokluğu ile toprak ağası olarak devletin bulunduğu kolektif köy mülkiyetinin baskınlığından kaynaklanan geri kalmışlık görüşü, muhtemelen açık tarla sisteminin Orta Çağ’da ne ölçüde devam ettiğine dair o zamanki sınırlı farkındalığı yansıtıyordu. “Asya modu” ile Batı Avrupa’nın açık tarla sistemi arasındaki temel fark, ilkinde despotik bir merkezi devletin komünal köylü toplumunun üzerine asalak bir katman olarak bindirilmiş olması, ikincisinde ise köylü komününü örten bir feodal örgütlenme modeliydi.
Marx’ın Hindistan’daki Asya tarzı esasen açık tarla sisteminin bir varyantıydı, ancak -Rus mirinde olduğu gibi- üzerine feodal bir sistem yerine despotik bir imparatorluk devleti bindirilmişti. Maine tarafından tanımlandığı gibi:
Eğer çok genel bir dil kullanılırsa, Cermen ya da İskandinav köy topluluklarının tanımı aslında Hindistan’daki aynı kurumun tanımı olarak kullanılabilir. Ayrı parçalara bölünmüĢ ancak herkesi bağlayan çok küçük geleneksel kurallara göre iĢlenen ekilebilir bir arazi vardır. İklimin daha ince otların yetişmesine izin verdiği her yerde, genellikle ekilebilir alanın sınırında uzanan ayrılmış çayırlar vardır. Ekilebilir alanın dışında kalan ve tüm halkın otlak olarak yararlandığı boş ya da ortak arazi vardır. Her biri despotik bir pater-familias tarafından yönetilen yerleşim yerlerinden oluşan köy vardır. Ve geleneklerle ilgili anlaşmazlıkları karara bağlamak için sürekli olarak bir hükümet konseyi vardır.25
“Despotik pater-familias” -görünüşe göre yaygın bir Hint-Avrupa kurumu ve arkaik Latinler arasında da görülüyor- açıkça özgürlükçülerin ahlaki itirazlarının olacağı bir şeydir. Ancak aile ya da hane içinde daha demokratik bir yönetim sistemi, ortak mülkiyeti hiçbir şekilde etkilemeyecektir.
Referanslar
7 James Scott, Seeing Like a State: How Certain Schemes to Improve the Human Condition Have Failed (New Haven and London: Yale University Press, 1998), pp. 33-34.
8 Pyotr Kropotkin, Mutual Aid: A Factor in Evolution (New York: Doubleday, Page & Company, 1909), pp. 120-121, 123, 123 fn1.
9 Ibid., pp. 124-125.
10 Ibid., pp. 125-126.
11 Henry Sumner Maine, Ancient Law (London: J.M. Dent & Sons Ltd, 1960 (1861)), pp. 159-160.
12 For this analogy I am indebted to P.M. Lawrence, an Australian polymath of almost supernatural erudition who has been a frequent email correspondent and commenter under my blog posts and online columns over the years.
13 Kropotkin, Mutual Aid, pp. 121-122.
14 W. E. Tate, The Enclosure Movement (New York: Walker and Company, 1967), p. 90.
15 Henry Sumner Maine, Ancient Law, p. 153.
16 Ibid., p. 154.
17 Ibid., pp. 154-155.
18 Ibid., pp. 155-156.
19 Henry Sumner Maine, Village-Communities in the East and West. Third Edition (New York: Henry Holt and Company, 1890), pp. 159-160.
20 Maine, Ancient Law, p. 157.
21 Tate, The Enclosure Movement, pp. 40-41.
22 Maine, Village-Communities, pp. 78-87.
23 William Marshall, Elementary and Practical Treatise on Landed Property, quoted in Maine, Village-Communities, pp. 90-93.
24 J. L. and Barbara Hammond, The Village Labourer: 1760-1832 (London: Longmans, Green, and Co., 1913), pp. 26-27.
25 Maine, Village-Communities, pp. 107-108.
