By David S. D’amato. Original: China: The People’s Republic or the Elite’s Republic? July 9, 2011. Translated into Burmese by Hein Htet Kyaw.

ဘီဘီစီ သတင်းဌာနရဲ့ အစီအစဉ်တစ်ခုမှာ အရှေ့တိုင်းပညာနှင့် အာဖရိကပညာ လေ့လာရေးကျောင်းမှ ဒေါက်တာ ဒေမီယန် တိုဘင်က တရုတ်နိုင်ငံရဲ့ စီးပွားရေးတိုးတက်မှုနဲ့ “ချမ်းသာသူနဲ့ ဆင်းရဲသူကြား ကြီးထွားလာတဲ့ မညီမျှမှုတွေ“ အကြား ဆက်နွှယ်မှုကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခဲ့ပါတယ်။ သူက “နိုင်ငံပိုင်လုပ်ငန်းတွေကို ပုဂ္ဂလိကပိုင်ပြုလုပ်ခြင်း“ ကို ရည်ညွှန်းပြီး စီးပွားရေးမှာ နိုင်ငံတော်ရဲ့ ပါဝင်ပတ်သက်မှုနဲ့ စီမံခန့်ခွဲမှုတွေ လျှော့ချလိုက်တာက တရုတ်နိုင်ငံရဲ့ “အန္တရာယ်ရှိတဲ့ မညီမျှမှုအဆင့်“ ကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့တယ်လို့ ဆိုလိုခဲ့ပါတယ်။

ထိုအဆိုအရ “လွတ်လပ်သောလုပ်ငန်း“ ကဲ့သို့သော အရာများသည် ကြီးထွားမှုနှင့် “ပုဂ္ဂလိကကြွယ်ဝမှု“ ကို ဖန်တီးပေးနိုင်သော်လည်း၊ နိုင်ငံတော်ရဲ့ပါဝင်မှုမရှိဘဲ လူဦးရေတစ်ခုလုံးကြားက ကြွယ်ဝမှုအဆင့်ကို ထိန်းညှိဖို့ သို့မဟုတ် မျှတအောင်လုပ်ဆောင်ဖို့ မလုံလောက်ဘူးလို့ ဆိုပါတယ်။ သို့သော်လည်း တိုဘင်ပြောတဲ့ တရုတ်စီးပွားရေးမှာ မှားယွင်းနေတဲ့အချက်ဟာ နိုင်ငံတော်ရဲ့ ချုပ်ကိုင်မှုကြောင့် ဖြစ်ပြီး၊ စစ်မှန်တဲ့ လွတ်လပ်သောဈေးကွက်ကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။

စစ်မှန်တဲ့ လွတ်လပ်သော ဈေးကွက်စနစ်ဟာ လူ့ဘဝနဲ့ လုပ်အားကို လေးစားလိုက်နာတဲ့ စီးပွားရေးပုံစံတစ်ခု ဖြစ်ရုံသာမကဘဲ၊ ကြွယ်ဝမှုကို မျှတစွာ ခွဲဝေပေးနိုင်တဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ လက်ရှိ ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ နိုင်ငံတော်ရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုနဲ့ ပုံဖော်ထားတဲ့ စီးပွားရေးအစီအစဉ်နဲ့ မတူဘဲ၊ လွတ်လပ်တဲ့ ဈေးကွက်တစ်ခုမှာ အထူးအခွင့်အရေးတွေနဲ့ အားပေးထောက်ပံ့မှုတွေ ရနေတဲ့ လုပ်ငန်းကြီးတွေ မရှိပါဘူး။ နိုင်ငံတော်ကလည်း ဘယ်သူနိုင်ပြီး ဘယ်သူရှုံးရမယ်ဆိုတာကို ရွေးချယ်ပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ယနေ့ခေတ်မှာ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတစ်ခုရဲ့ အရွယ်အစားနဲ့ အဲဒီလုပ်ငန်းအတွက် ဝါရှင်တန်မှာ လော်ဘီလုပ်ပေးနေတဲ့ လူအင်အားကို ဆက်စပ်ပြီး ခြေရာခံနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လွတ်လပ်တဲ့ ဈေးကွက်မှာတော့ လော်ဘီလုပ်ဖို့ မမျှတတဲ့ အခွင့်အရေးတွေ မရှိပါဘူး။ အာဏာကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ လှုံ့ဆော်မှုတွေဟာ အကျိုးစီးပွားချင်း ဆက်နွှယ်နေတဲ့ ‘ပိုက်ဆံပေးပြီး ကစားရတဲ့ ဧကရာဇ်ဆန်တဲ့ဂိမ်း‘ ကို မွေးထုတ်ပေးပါတယ်။ ဒီဂိမ်းမှာ အချို့က စစ်မှန်တဲ့ ပြိုင်ဆိုင်မှုကို ပိတ်ပင်ဖို့အတွက် နိုင်ငံတော်ရဲ့ အတင်းအကျပ်ပြုနိုင်တဲ့ အာဏာကို အသုံးပြုဖို့ မျှော်လင့်နေကြပါတယ်။

စီးပွားရေးနယ်ပယ်ထဲကို စနစ်တကျ အကြမ်းဖက်မှုတွေ ဝင်လာတဲ့အခါမှာ ဆင်းရဲနွမ်းပါးသူတွေနဲ့ အားနည်းသူတွေထက် ချမ်းသာကြွယ်ဝသူတွေနဲ့ အာဏာရှိသူတွေကပဲ အဆုံးမှာ အကျိုးအမြတ်ရရှိကြတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့အတွက် မထူးဆန်းသင့်ပါဘူး။ ဒီကနေ့ခေတ်မှာ ဆင်းရဲနွမ်းပါးသူတွေနဲ့ အလုပ်သမားတွေအတွက် စိုးရိမ်ပူပန်မှုက အင်အားကြီးမားပြီး အရာရာကို ချုပ်ကိုင်တဲ့ နိုင်ငံတော်ကို ထောက်ခံခြင်းနဲ့ ဆက်စပ်နေပေမယ့်၊ နိုင်ငံတော်ဟာ နစ်နာသူတွေနဲ့ အားနည်းသူတွေရဲ့ မဟာမိတ်စစ်စစ် ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာ တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ပါဘူး။

နိုင်ငံတော်ဆိုတာက စီးပွားရေးနယ်ပယ်မှာ ဩဇာကြီးမားတဲ့ လူအုပ်စုတစ်စုရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုသာ ဖြစ်ပြီး၊ သူတို့က နိုင်ငံတော်စနစ်ရဲ့ စီးပွားရေးဘောင်အပြင်ဘက်က ရွေးချယ်စရာတွေကို ပိတ်ပစ်ဖို့ ရည်ရွယ်ပါတယ်။ နိုင်ငံတော်က ဆင်းရဲသားတွေကို ကူညီနေပုံရတဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ဆောင်မှုမျိုးမဆို၊ အဓိကအားဖြင့် အလုပ်သမားစွမ်းအားကို ဆက်လက်လည်ပတ်နေစေဖို့နဲ့ လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားတဲ့ လုပ်ငန်းကြီးတွေရဲ့ စီးပွားရေးစနစ် မပြိုလဲသွားအောင် ထိန်းထားဖို့အတွက်သာ လုပ်ဆောင်တာ ဖြစ်ပါတယ်။

နိုင်ငံတော်ဟာ သန့်ရှင်းတဲ့ကူညီကယ်တင်ရှင်တစ်ပါးဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်ဟာ တရုတ်နိုင်ငံက လယ်သမားတွေနဲ့ အလုပ်သမားတွေလို လူမျိုးတွေအတွက် အထူးသဖြင့် အန္တရာယ်ရှိပါတယ်။ ၁၈၅၀ ပြည့်နှစ်က ပြင်သစ် လွတ်လပ်သောဈေးကွက် စီးပွားရေးပညာရှင် ဖရက်ဒရစ် ဘတ်စ်တစ် (Frederic Bastiat) က နိုင်ငံတော်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားမှုကို ဖော်ပြခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအထဲမှာ လူတိုင်းဟာ “ကိုယ်ကျိုးစွန့်အနစ်နာခံရတဲ့ ဘုံရန်ပုံငွေထဲကို နည်းနည်းပဲ ထည့်ဝင်ပြီး အများကြီး ပြန်ယူဖို့ပဲ ကြိုးပမ်းကြတယ်” လို့ ရေးသားခဲ့ပါတယ်။

ဘတ်စ်တစ်က ဒီရုန်းကန်မှုမှာ “ဆင်းရဲဒုက္ခအခံရဆုံးလူတွေ အကျိုးအမြတ်ရကြပါ့မလား” လို့ မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ပြီး၊ သူ့ဘာသာသူ ပြန်ဖြေခဲ့တာက “မရနိုင်ပါဘူး၊ ဩဇာအရှိဆုံးနဲ့ အကျိုးအမြတ်ကို အချိန်ကိုက်တွက်ချက်နိုင်တဲ့သူတွေသာ အကျိုးအမြတ်ရကြတာ” လို့ ဖြေခဲ့ပါတယ်။ သူနားလည်ထားတာက နိုင်ငံတော်က စီးပွားရေးကို ဝင်ရောက်စွက်ဖက်တာဟာ လူထုအကြိုက်ဖြစ်အောင် ပုံဖော်ထားပေမဲ့ တကယ်တမ်းကျတော့ အထက်တန်းလွှာတွေအတွက်ပဲ အကျိုးရှိစေတဲ့ အရာဖြစ်တယ်ဆိုတာပါပဲ။ တစ်ဖက်မှာတော့ လွတ်လပ်တဲ့ဈေးကွက်ဆိုတာ ကြီးမားတဲ့ လက်ဝါးကြီးအုပ်စီးပွားရေးတွေနဲ့ အလွန်ချမ်းသာကြွယ်ဝတဲ့ မသမာသူတွေအတွက် တည်ဆောက်ထားတာ လုံးဝမဟုတ်ပါဘူး။

တရုတ်နိုင်ငံမှာ ငြိမ်းချမ်းပြီး လွတ်လပ်စွာ ဖလှယ်ရောင်းဝယ်တဲ့ စီးပွားရေးစနစ်ကို နိုင်ငံတော်က ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာ အလုပ်ကြိုးစားတဲ့ လူထုကြီးသာ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ရပြီး စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေ သိမ်းပိုက်စုဆောင်းထားတဲ့ သူဌေးကြီးတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ တကယ်တော့ လွတ်လပ်တဲ့ ဈေးကွက်စနစ်က ဘယ်လိုကြွယ်ဝမှု ဖြန့်ဖြူးမှုကို ဖန်တီးပေးနိုင်မလဲဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့ မမြင်တွေ့ရသေးပါဘူး။

တရုတ်နိုင်ငံမှာ လွတ်လပ်တဲ့ ဈေးကွက်စနစ်ကို ကျွန်တော်တို့ မမြင်ဖူးသေးပါဘူး။ အခုလက်ရှိ “လွတ်လပ်တဲ့စီးပွားရေး” ဆိုတဲ့အရာဟာ နိုင်ငံတော်ရဲ့ အတင်းအကျပ်ချုပ်ကိုင်မှုတွေနဲ့ ထပ်ချပ်မကွာ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဈေးကွက်ကို အစိုးရမပါဘဲ လည်ပတ်စေတဲ့ စနစ်ကတော့ ဒီနေ့ခေတ်မှာ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုတွေ အနည်းငယ်သောလူတွေရဲ့လက်ထဲမှာပဲ စုစည်းနေတာဟာ အကြီးစားစီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေအတွက် နိုင်ငံတော်က တံတိုင်းကာပေးနေတဲ့ လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုရဲ့ လက္ခဏာပဲဆိုတာကို ပြသနိုင်ပါတယ်။

တရုတ်နိုင်ငံမှာလို ကြွယ်ဝမှု မညီမျှမှုတွေဟာ နိုင်ငံတော်ရဲ့ တက်ကြွစွာ ပါဝင်ပတ်သက်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတာပါ။ အဲဒီမညီမျှမှုတွေကို ဖြေရှင်းဖို့ဆိုရင် အပြန်အလှန် အကျိုးရှိတဲ့ ကုန်သွယ်မှုနဲ့ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုတွေကတစ်ဆင့် နိုင်ငံတော်ရဲ့အခန်းကဏ္ဍကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖယ်ရှားပစ်ဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ “လွတ်လပ်တဲ့ဈေးကွက်“ ဆိုတာ အဲဒါကို ဆိုလိုတာဖြစ်ပြီး ဒါဟာ တရုတ်နိုင်ငံအပါအဝင် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတွက် လိုအပ်နေတဲ့အရာလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

C4SS relies entirely on donations. If you want to see more translations like this, please consider supporting us. Click here to see how