The following article is translated into Dutch from the English original, written by Nathan Goodman.

De meest voorkomende mythe over de politie is dat de politie er is om het volk te beschermen tegen criminaliteit. Soms doen ze dit werk goed maar meer dan eens is de politie zelf crimineel bezig. Hier heb ik het niet alleen over kleine vergrijpen; ik heb het over aanranding en verkrachting.

Neem bijvoorbeeld de zaak van politie agent Michael Vagnini uit Milwaukee. Op 9 oktober werd Vagnini aangeklaagd voor het onvrijwillig binnendringen met zijn vinger in de anus van verdachten wegens het ‘op zoek zijn naar drugs’.

De FBI omschrijft verkrachting als het “penetreren van de anus of vagina doormiddel van een object of lichaamsdeel”. Door deze definitie te gebruiken heeft Vagnini meerder mensen verkracht terwijl hij zijn werk uitvoerde. Naar verluidt zorgde dit bij een verdachte tot anale bloedingen die meerdere dagen duurde.

In plaats van het beschermen van het volk kozen andere agenten ervoor om hun collega te beschermen en te assisteren. In een incident werd een verdachte vastgehouden door andere agenten terwijl Vagnini hem verkrachtte. Daarbij was de politie van Milwaukee al ‘een paar jaar’ bekend met dit soort incidenten. Maar ze wachtte tot ‘de autoriteiten een patroon konden herkennen’ voor zij maatregelen zouden nemen om de agent verantwoordelijk te stellen. Oftewel; De politie wist dat Vagnini een verkrachter was, maar ze moesten wachten tot ze iets deden tot dat ze hadden vastgesteld dat hij een serieverkrachter was.

Dit verhaal is verschrikkelijk maar helaas geen uitzondering. In de Amerikaanse staat Utah is het bekend dat de politie katheterisatie onderzoeken doet. Hierbij brengen ze onvrijwillig een katheter in bij de urinebuis van een arrestant om de arrestant op drugs te kunnen testen. In 2004 werd Haley Hooper door vier agenten tegen de grond geduwd terwijl er een katheter bij haar werd ingebracht. Hoewel dit wettelijke als verkrachting moet worden gezien werden de agenten in kwestie beschermd door wetten die ambtenaren in functie hiervoor immuun stellen. Agenten die zich schuldig maakten aan andere gevallen van katheterisatie onderzoeken weren bevorderd in plaats van terechtgesteld.

Deze verkrachtingen gebeurden onder het excuus van het vergaren van bewijsmateriaal maar sommige agenten gaan nog een stapje verder. Craig Nash, een politieagent uit San Antonio (California, VS) verkrachtte naar verluidt een prostituee toen hij haar had aangehouden. In deze zaak was er DNA bewijs aanwezig, wat in normale omstandigheden meer dan genoeg bewijs is voor een veroordeling. Maar Nash wist zijn verdediging zo te voeren dat hij werd veroordeeld tot ‘ambtsrechtelijke onderdrukking’, waar maar een jaar celstraf op staat.

Tegelijkertijd werd het slachtoffer van de verkrachting, een transseksuele vrouw, opgesloten in een mannengevangenis. Hier werd ze waarschijnlijk opnieuw slachtoffer van meervoudig seksueel geweld en mishandeling. Als dit niet het geval dan komt dat omdat zij voor haar eigen veiligheid werd opgesloten in een isoleercel. Hoe dan ook werd het slachtoffer van Nash harder gestraft door het rechtssysteem dan de man die haar verkrachtte.

Dit zijn maar een paar voorbeelden. Charles Johnson van het Molinari Instituut heeft veel meer van dit soort zaken gedocumenteerd in een serie van blogberichten onder de naam “Rapists on Patrol.” (Verkrachters op Patrouille).

Verkrachtingen en aanrandingen worden vaak niet gemeld. Volgens het Amerikaanse ‘National Crime Victimization Survey’ worden 54% van de verkrachtingen niet gemeld bij de politie. Hiervoor zijn vele redenen. Bijvoorbeeld zouden slachtoffers bang kunnen zijn dat zij veel nauwkeuriger onderzocht zullen worden dan de daders, en dat de meest intieme details van hun privéleven gebruikt zullen worden voor slachtofferbeschuldigingen.

Maar wanneer de verkrachter een agent is wordt het nog onaantrekkelijker om het misdrijf te melden. De verkrachter wordt niet alleen beschermd door seksistische sociale normen maar ook door zijn machtige rol in het strafrechtssysteem. Hierbij zou ik stellen dat de verkrachtingen door agenten waar wij van afweten pas het tipje van de sluier doen oplichten.

Er wordt ons verteld dat de politie noodzakelijk is om ons te beschermen van de misdaad. Maar tegelijkertijd zijn het de politiemensen die zich ook schuldig maken aan dit soort afgrijselijke misdrijven. En vaak beschermd het rechtssysteem hen terwijl ze dit doen.

Tegelijkertijd is het rechtssysteem van de overheid ongelofelijk ongeschikt in het oplossen van verkrachtingen die door burgers gepleegd worden. Volgens het Amerikaanse ‘Rape, Abuse and Incest National Network’ zullen 97% van verkrachters geen nacht in een cel doorbrengen.

Om dit op te lossen hebben wij een nieuw systeem nodig – een systeem waarin alle daders van gewelddadige misdrijven verantwoordelijk zijn voor hun daden, zonder de bevoorrechting en onrecht die karakteristiek zijn voor de heerschappij van de overheid.

Originele artikel geplaatst op 12 October 2012 door Nathan Goodman
Vertaald vanuit het Engels door: Christiaan Elderhorst