The following article is translated into Dutch from the English original, written by Kevin Carson.

In Genesis wordt de Farao gestoord door een droom. “Toen zag hij zeven koeien uit de Nijl komen; het waren mooie koeien, die goed in hun vlees zaten. Ze gingen grazen in het oevergras. En kijk, daar kwamen weer zeven koeien uit het water; die waren lelijk en mager. Ze voegden zich bij de andere koeien aan de oever van de rivier. En die lelijke, magere koeien aten de zeven mooie, vette koeien op.”

Door Josef geïnterpreteerd voorspelde deze droom zeven jaren voorspoed die gevolgd zouden worden door zeven jaren onheil.

De droom van de Farao is een uitstekend goede metafoor voor het kapitalisme – een economisch systeem waarin de overheid ingrijpt ten bate van de bevoorrechte klasse. Alleen onder het kapitalisme wordt schaarste niet veroorzaakt door droogte of verdorring maar door de mens zelf. Waarbij in de droom van de Farao het komende onheil voor iedereen desastreus was is de schaarste juist voor de kapitalisten voorspoedig.

Kapitalisten – in tegenstelling tot legitieme spelers in de vrije markt – verdienen geld aan het belemmeren en verminderen van productiviteit. Thorstein Veblen, de oprichter van de institutionele economie, merkte op dat dat de inkomsten van de eigendomsklasse voornamelijk bestaan uit “gekapitaliseerde ondiensten.” De “eigendomsrechten” die zij hebben zijn eigendom met het recht om productiviteit tegen te gaan behalve als dit op hun voorwaarden gebeurd. Een goed voorbeeld is het grootgrondbezit, de handhaving van eigendomsrechten vanuit afwezigheid tegen de mensen die werkelijk ongebruikt land cultiveren en verbeteren. Op deze manier kunnen de kapitalisten oogsten wat ze niet gezaaid hebben.

Om dit mogelijk te maken is het soms nodig om expres de productiviteit van nieuwe technologieën tegen te gaan om het makkelijk te maken om dit soort inkomsten te behouden. Daarom dat de genetisch gemodificeerde zaden van Monsanto een terminaal gen hebben die voorplanting tegen gaat. Hierdoor moeten boeren elk jaar hun zaden opnieuw van Monsanto kopen. (Zelfs als er planten zijn die zich wel weten voor te planten kan Monsanto een octrooirechtszaak aanvragen om hun monopolie op genetische informatie te behouden). Een ander voorbeeld is de e-books die zichzelf verwijderen na een aantal keer gelezen te zijn. Hierdoor kunnen uitgevers hun boeken blijven uitgeven. Ook is het doel van het digitale auteursrecht om kunstmatige inefficiëntie toe te passen op een systeem dat de digitale informatie kosteloos zou kunnen verspreiden.

In de industriële wereld zijn de koningen van kunstmatige schaarste van plan de potentiele productiviteit van 3D printers te dwarsbomen door de digitale “rechten” van makers van 3D bestanden digitaal te beheren en door hardware die deze “DRM” kunnen omzeilen te criminaliseren.

Deze strategie is gelukkig gedoemd te falen. Zoals Cory Doctorow zei is een computer een machine die bits kopieert, zonder limiet en zonder kosten. Een bedrijfsstrategie die gebaseerd is om het kopiëren van bits tegen te gaan heeft dus nul succes. Er is niks te verdienen aan het limiteren van informatie en het limiteren van verbeteringen op bestaande technieken. Het maakt niet uit hoe autoritair de blokkade op de vrijheid van informatie wordt, de krachten achter de vrijheid van de informatie zijn ze altijd een stapje voor. Zulke wetten zorgen er alleen voor dat het gebruik van encryptie en proxy servers zal oplopen. Evenals het verplaatsen van site-hosting naar landen zoals IJsland, waar er niet word mee gedaan aan DRM.

Als het op de industrie aan komt is een dergelijk eigendomsregime simpelweg niet staande te houden. Legaal of niet, hardware hackers kunnen gemakkelijk illegale open-source desktop tools produceren door gebruik te maken van… legale desktop tools. Ze kunnen gemakkelijk de DRM beveiliging van CAD/CAM bestanden afhalen. Net zo gemakkelijk als het verwijderen van de kopieer-beveiliging die zich op Dvd’s bevinden. Industriële octrooien zijn niet hand te haven in een omgeving waarin transactie kosten ongelooflijk laag zijn, zoals in de massaproductie. Vroeger was het handhaven van deze octrooien gemakkelijk omdat maar een handjevol fabrieken een handjevol van vergelijkbare ontwerpen produceerden en ze verkochten in landelijke winkelketens. Wat gebeurt er wanneer een mini-fabriek ter grootte van een garage in elke wijk ontwerpen van Pirate Bay kan downloaden om producten perfect na te maken of om losse onderdelen te produceren om je Philips en Braun apparaten te repareren. Wat gebeurt er wanneer deze fabriekjes hun producten verkopen in lokale winkeltjes?

We naderen een overwinning in de vijfduizendjaar durende oorlog tussen de natuurlijke overvloed en de kunstmatige schaarste.

Originele artikel geplaatst op 16 October 2012 door Kevin Carson
Vertaald vanuit het Engels door: Christiaan Elderhorst